Hálfgerð helvítis martröð ...

Sá sem finnur til þakklætis í lífinu getur jafnframt notið þess.

Þegar maður er svona mikið einn eins og ég er þessa dagana rekur hugann oft að ýmsu sem ég gef mér oft ekki nægan tíma til að huga að. Það er þakklæti. Þakklæti fyrir allt það sem ég hef, fyrir alla sem ég hef kynnst í gegnum tíðina, öll þau ævintýri sem ég hef lent í og þannig gæti ég haldið endalaust áfram og farið í rúmið grátbólgin yfir því hvað þetta sé nú æðislegt alltsaman.

Ég varð fyrir því ótrúlega láni fyrir u.þ.b. sex árum að veikjast alvarlega, svo alvarlega að um tíma þótti víst líklegra en hitt að ég myndi ekki hafa það af. Á sjö mánaða tímabili var ég lagður yfir tuttugu sinnum inn á spítala, lifði lengi á morfíni í æð (sem var frábært þangað til að það þurfti að venja mig af því) og um tveggja mánaða tímabil mátti engin heimsækja mig nema að vera í slopp og stígvélum vegna einhvers vírus sem ég var með í sýktum 20 cm opnum skurð á maganum sem vildi ekki gróa. Því var ég hafður í einangrun svo ég myndi ekki smita aðra á stofunni.

Á þessum tíma þurfti ég líka að vera með stómapoka í fjóra mánuði á meðan innyflin á mér voru að gróa saman og til að gera mjög langa og dramatíska sögu stutta þá var þetta hálfgerð helvítis martröð á meðan á því stóð.

Ég hef ekki mikið viljað ræða þetta hingað til. En þegar ég lít tilbaka þá sé ég hvað þessi upplifun hefur haft mikil og jákvæð áhrif á mig á marga vegu. Ég gleymi því aldrei á meðan ég lá í einangruninni, með slöngur og nálar í mér út um allt, þegar ég horfði út á bílastæðið á Borgarspítalanum og fylgdist með fólkinu sem var að koma í vinnuna. Vá hvað ég öfundaði það rosalega! Ég sá það samt oft á fólkinu að því var alls ekki skemmt yfir því að vera að fara að vinna en ég hugsaði með mér að það serði sér enga grein fyrir því hvað það hefði það gott.

Ég var samt ótrúlega heppinn. Ég, eins og Hemmi Gunn, fékk annan séns. Annað tækifæri til þess að láta drauma mína rætast. Þessvegna segi ég að það hafi verið mikil gæfa fyrir mig að lenda í þessum veikindum og sigrast á þeim.

Þó að ég tali um að ég hafi sigrast á veikindunum þá er það ekki nema hálfur sannleikurinn. Á bak við mig stóðu eins og klettar þeir sem stóðu og standa mér næst, foreldrar mínir, konan mín, vinirnir og aumingja börnin. Mér finnst ég aldrei hafi þakkað þeim það að fullu. Ef að þið lesið þetta þá langar mig til að segja ykkur það að án ykkar efast ég um að ég hefði komist heill í gegnum þetta allt saman. Ég er viss um að þetta hefur tekið jafnmikið eða meira á ykkur eins og á mig.

Það sem færri vita er að í miðjum veikindunum, nánar tiltekið daginn áður en að ég fór í stóra aðgerð til að losna við stómapokann, þá átti ég fyrsta stefnumótið við konuna mína sem hangir ennþá með mér í dag, hana Sigrúnu. Annað stefnumótið okkar var á gjörgæslunni eftir aðgerðina þar sem ég fékk líka fyrsta kossinn. Svo heimsótti hún mig á spítalann á hverjum degi þangað til að ég útskrifaðist endalega sem mig minnir að hafi verið um miðja mars 2002. Þetta sýnir úr hverju hún er gerð og af hverju ég elska hana svona mikið. Hún hlýtur líka að hafa séð eitthvað í mér finnst hún gafst ekki upp á mér á þessum tíma ...  

Ég er fullkomlega heilbrigður í dag. Ég hef ekki tekið eina einustu pillu síðan vorið 2002. Ég á fjögur frábær börn, yndislega konu, frábæra fjölskyldu, góða vini, ég er í skemmtilegu námi, ég er búinn að léttast um 12 kíló síðan í sumar, ég er að fara að fá fjölskylduna mína hingað út, vá hvað þetta er geggjað!!!!

Ég held að ég hafi aldrei verið eins þakklátur og hamingjusamur eins og í dag. Það er ekki vegna þess að ég sé svona heppinn heldur vegna þess að ég hef upplifað að eigin raun að lífið er of stutt og óútreiknanlegt til að kvarta, kveina og kenna öðrum um. Ég er minn eiginn gæfu smiður og einblíni á að sjá það góða í fólki og aðstæðum og finn það undantekningalítið og tek það með mér í gegnum daginn. Maður finnur alltaf það sem maður leitar að.Við erum öll 90% kostir og 10% gallar. 

 Ég reyni líka eftir fremsta megni að forðast neikvætt fólk, svartsýnissauði og grenjuskjóður sem sjá djöfla í hverju horni. Fólk sem nærist á óhamingju annara og er stöðugt veltandi sér upp úr vandamálum og harmsögum frá öðrum grenjuskjóðum, nöldurseggjum og ógæfugrísum.

 Maður finnur alltaf það sem maður leitar að!

Ps!
Ég setti inn lag á síðuna sem ég vil að verði spilað í jarðaförinni minni. Ekki það að ég sé að fara neitt. Ég hef ætlað að koma þessu til skila í langan tíma en hef ekki látið verða að því. Nú er það komið til skila. (Ekkert liggur á lag 13) Mér finnst lagið og textinn eiga vel við;

Ég hef séð þetta allt - og ég segi að þú skalt - Í upphafi kanna hvað er að - Því er hafinn er ferð - og að lokum eins þú sérð - að þú endar á sama stað!

Það verðu líka minn síðasti séns til að syngja fyrir (vonandi) fullu húsi!!!

Kveðja frá Esbjerg - IJ

Við erum búin að fá íbúð!!!!!

 Þegar ég kom heim úr skólanum í dag beið eftir mér bréf í póstkassanum frá leigumiðluninni. Þar var mér tjáð að ég væri búinn að fá íbúð frá og með 15. desember. JJJIIIIIIIBBBBBBÍÍÍÍÍÍÍ!!!!!!!

Loksins fæ ég konuna mína og börnin mín hingað út til mín. Þetta eru búnir að vera fjandi einmannalegir mánuðir síðan ég kom hingað út. Reyndar hef ég flogið til íslands nánast aðra hverja helgi með þeim kostnaði og tíma sem það tekur. En ég hefði líklega ekki haldið geðheilsunni án þess að sjá fjölskylduna svona oft því að þegar maður á svona ung börn (1 & 4) og yndislega konu þá er maður að missa af svo miklu, svo rosalega miklu.

Ég get ekki einu sinni byrjað að tjá mig um það hvað það verður gaman að fá þau. Íbúðin er í rólegu hverfi rétt utan við Esbjerg, svipað og Garðabær er frá Hafnarfirði, og er um 103 m2 á stærð með þremur svefnherbergjum. Í þessu hverfi búa fjórar íslenskar fjölskyldur með börn á okkar aldri og er leikskóli 100m frá húsinu þar sem þau verða bæði, Ásbjörn og Hjördís mín litla.

Er þetta ekki frábært alltsaman! Spennandi tímar framundan, eins og alltaf! Svo var ég að frétta það að skólinn sem ég er í er í samstarfi við "The University of Honolulu" á Hawai þar sem ég gæti klárað námið síðasta árið. Hmmm ...??? Spennandi tilhugsun en ætli það sé ekki best að fá konuna hingað út fyrst og svo get ég kanski platað hana til að koma við í Honululu á leiðinni heim.

Frábær dagur í dag!!! - Kveðja frá Esbjerg! IJ

Sjónvörp eru stórhættuleg ...

Það er ansi margt sem fer í gegnum hugann þegar maður hefur ekki sjónvarp.

Í þær 11 vikur sem ég hef nú búið í danmörku hef ég ekki haft sjónvarp til að drepa tímann. Ég hef þurft að drepa hann með annarskonar afþreyingu. Til að byrja með fannst mér tilveran bæði dapurleg, dauf og tilbreytingarlaus. Mér leið eins og alka sem var nýkominn úr meðferð. Eirðalaus og áttaviltur og vissi ekkert hvað ég átti við tímann að gera. Reyndar er sú samlíking svo slæm því að ég gerði mér enga grein fyrir því hversu háður ég var orðinn þessu sakleysilega morðtóli. 

Hefði einhver sagt við mig hér áður fyrr að ég ætti nú aðeins að slaka á í sjónvarpsglápinu hefði ég svarað að ég væri nú bara meðalmaður í þeim efnum og hefði getað bent á fjölda manna sem væru miklu verri en ég, enda horfði ég ekki á sjónvarpið nema 2-3 tíma á dag. Hvað er það þegar meðaláhorf í USA eru 7 klst á dag? Það sló mig aðeins þegar ég reiknaði það út að hver klukkustund sem við drepum fyrir framan sjónvarp á dag samsvarar 365 klst. á ári eða átta stunda vinnudegi frá 1. janúar til 1. mars án matar og kaffitíma.

Þergar skólinn byrjaði fann ég minna fyrir sjónvarpsleysinu. Þegar ég var búinn að læra hlustaði ég meira á tónlist, fór í sund á kvöldin, bloggaði, spilaði á gítarinn og er búinn að lesa einar 3 bækur sem hafa verið útundan ansi lengi.

Það sem stendur nú samt uppúr þessu öllu saman og er vert að deila er sú hugarró sem því fylgir að lifa eigin lífi í stað þess að sitja dofinn með fullan kjaftinn af flögum að horfa á aðra lifa sínu lífi sem er ekki einu sinni þeirra eigin, heldur hugarburður frá Hollywood skrifaður með það eitt í huga að halda athygli fólks frá eigin lífi fram að næsta auglýsingahléi þar sem það er svo upplýst um það hvað það hvernig hægt er að kaupa sér betra líf. Hmmmm?

Núna þegar ég lít tilbaka sé ég hverslags skaðvaldur þetta tæki er í raun og veru. Ég ég er ekki að grínast með það! Sjónvörp eru morðtól af hættulegustu og verstu gerð. Ég trúi því af einlægni að sjónvörp hafi framið fleiri sálarmorð en nokkur önnur tæki í heiminum. Ég horfði á sjónvarpið til að drepa tímann án þess að átta mig á því að með því að drepa hann þannig var ég að drepa sálina hægt og rólega í leiðinni.

Um árabil var ég með stutt námskeið sem hét; "Sigraðu sjálfan þig!" Þar lagði ég fyrir þátttakendur spurningu sem ég heyrði fyrst á námskeiði hjá Brian Tracy fyrir 10 árum síðan sem hljómaði svona:

Hvernig myndir þú verja tíma þínum ef þú fengir þær fregnir í dag að þú ættir eingöngu 6 mánuði eftir ólifaða?

Þetta er ágeng spurning sem fékk flesta til að skoða af einlægni hvað skipti þá mestu máli. Svörin voru frábær og ætluðu flestir að láta gamla drauma rætast og verja meiri tíma með sínum nánustu. Ég minnist þess ekki að nokkur hafi ætlað að horfa meira á sjónvarp!!!

Draumar rætast ekki fyrir framan sjónvörp. Sjónvörp drepa drauma!

Þetta var frábær dagur! - Kveðja IJ